Sa mga taong committed na habang buhay,gusto ko lang sabihin sa inyo na mahalin nyo din ang mga asawa nyo na tulad na walang hanggang pagmamahal nyo para sa mga anak nyo,kalimitan kasi sa mga nag aasawa,pag nagka anak na wala nang atensyon para sa asawa nila masyado silang nilamon nang "ang asawa napapalitan pero ang anak hindi" we all know that,pero bago dumating anak nyo sa buhay mo,sino yung nagpapasaya sayo nung una?sinong nag aalaga sayo?sinong nagturing na prinsesa/prinsepe sayo?hindi bat ang asawa nyo?dapat balance ang pagmamahal na ibinibigay mo sa asawa at anak mo,hindi pwedeng si anak lang lagi,kung nagkakaproblema man kayo mag asawa idaanan lang lagi sa usapan,baka naman kasi kaylangan lang nang may masusumbungan nang asawa mo?siguro subrang stress lang sya na humahantong sa pag aaway nyo,in the end mas gugustuhin nang asawa nyo na sa labas mamahinga kesa sa loob nang tahanan nyo?wag mong hayaan matapos ang isang araw na hindi mo sya nakakamusta,kung nagkakamali man sya patawarin mo nang bukal sa loob mo,yung tipong hindi mo na sya babalikan sa mga susunod na araw,kung nagkakamali man sya patawarin mo sya nang walang kapaguran,wag mong sumbatan na lagi mo na lang sya pinapatawad,tandaan mo mag asawa na kayo,kayo na ang magkasama habang buhay kaya wag kang mapapagod na patawarin sya,when the moment that you said yes nung niyaya ka nya pakasalan,that's the moment na minahal mo na din mga flaws na meron sya.