Fixation is NOT Love

[Kaplok Kaplok]

One of the key things that can go wrong in our search for love is that we get fixated on a particular person who - for one reason or another - turns out not to be a promising or realistic option. It may be that the person is in another country, with someone else, definitely not interested in us - or dead.

Fixation is the conviction that there is only one person we can genuinely love - even though we can’t actually have a relationship with them. When a new person comes along - who might really be potentially quite a good partner for us - we reject them. We feel it would be disloyal to the individual we are fixated upon - even though they may neither know or care about this.

Fixation disguises itself as a very Romantic attitude. Our love is unrequited, impossible - and yet it also seems especially intense and pure. The most famous love story of the 18th century, Goethe’s Sorrows of the Young Werther, is about a fixation in love. Werther falls passionately in love with Charlotte who likes him but doesn’t love him back - and soon gets married to someone else. There are plenty of other nice women who are single, attractive and interested in him. But Werther has no time for them. The only one he cares for is Charlotte, the one who can’t care for him.

It sounds Romantic, but to loosen ourselves from the grip of our fixations, we should realise that a devotion to an unrequited situation is in essence a clever way of ensuring we won’t end up in a relationship at all. Fixation is really a fear of a relationship.

The fear may be motivated by a dread of possible loss, self-hatred or a fear of self-revelation: a reluctance to let anyone into the secret parts of ourselves. These are the issues we have to grapple with, rather than the surface matters we endlessly discuss (how to persuade the uninterested lover to love us; and how, despite their rejection, they are so perfect).

Once we see fixation for what it really is, the idea that a particular person could be so important stops looking like a great act of love and devotion. Fixation isn’t a manifestation of love, it’s a calculated commitment to an obstacle to finding love.

Another move to unfixate ourselves is not to tell ourselves that we don’t like this person or to attempt to forget how much we are attracted to them. It is to get very serious and specific about what the attraction is based on - and then to come to see that the qualities we admire in fact exist in other people who don’t have the set of problems that are currently making a fulfilling relationship impossible. The careful investigation of what we love about someone shows us - paradoxically but very liberatingly - that we could in fact also love someone else.

Understanding what we like in a person - what gives us pleasure - is therefore a central anti-fixation move. By strengthening our attachment to qualities, we are weakening our attachment to specific individuals. When we properly grasp what draws us to one person, we necessarily identify qualities that are available in other kinds of lovers as well. What we really love isn’t this specific creature, but a range of qualities we have first located in them, normally because they were the most conspicuous examples of a repository of them - which is where the problem started because over-conspicuous people tend to attract too much attention, get over-subscribed and are then in a position to offer only very modest reciprocation.

Yet in reality, the qualities can’t only exist there. They are necessarily generic and will be available under other, less obvious guises - once we know how to look.

This is not an exercise in getting us to give up on what we really want. The liberating move is to see that what we want exists in places beyond the pain-inducing characters we have already identified it in.​

 

[Scarlett OHara]

ganda thank you po ts

 

[Kaplok Kaplok]

(Filipino Translation)​

Ang isa sa mga maaaring pangunahing pagkakamali natin sa ating paghahanap ng pag-ibig ay ang fixition natin sa isang partikular na tao na - sa isang kadahilanan o iba pa - ay lumalabas na hindi isang maganda o makatotohanang opsyon. Maaaring ang tao ay nasa malayong bansa, may karelasyong iba, walang interes sa atin - o patay na.

Ang Fixation ay ang paninindigan na iisa lang ang tao na maaari nating mahalin ng totoo - kahit na hindi talaga tayo maaaring magkaroon ng relasyon sa kanila. Kapag may dumating na bagong tao – na maaaring talagang maging isang magandang kapareha para sa atin – tinatanggihan natin sila. Pakiramdam natin dito ay pagiging hindi tapat sa indibidwal na fixated tayo - kahit na maaaring hindi nila alam o wala silang pakialam tungkol dito.

Ang Fixation ay nagkukunwari bilang isang napaka-romantikong saloobin. Ang ating pag-ibig ay hindi nasusuklian, hindi makatotohanan - at gayon pa man ito inaakalang matindi at dalisay. Ang pinakasikat na kuwento ng pag-ibig noong ika-18 siglo, Goethe's Sorrows of the Young Werther, ay tungkol sa isang fixation sa pag-ibig. Lubos na umibig si Werther kay Charlotte na may gusto sa kanya ngunit hindi nagmamahal sa kanya pabalik - at sa lalong madaling panahon ay ikinasal sa iba. Marami pang magagandang babae na walang asawa, kaakit-akit at interesado sa kanya. Ngunit si Werther ay walang oras para sa kanila. Ang tanging inaalala niya ay si Charlotte, ang walang pakialam sa kanya.

Tila ba romantiko, ngunit upang palayain ang ating sarili mula sa mahigpit na pagkakahawak sa ating fixation, dapat nating mapagtanto na ang isang debosyon sa isang sitwasyong hindi nasusuklian ay isang mapanlinlang na paraan ng pagtiyak na hindi tayo mauuwi sa isang relasyon. Ang fixation, sa katunayan, ay isang takot sa pakikipagrelasyon.

Ang takot na ito ay maaaring udyok ng isang pangamba sa posibleng pagkawala, pagkamuhi sa sarili o takot sa paghahayag ng sarili: isang pag-aatubili na hayaan ang sinuman sa mga lihim na bahagi ng ating sarili. Ito ang mga isyung kailangan nating pagsikapan, sa halip na ang mga bagay na mababaw na walang katapusang ibinabahagi natin (kung paano hikayatin ang hindi interesadong kasintahan na mahalin tayo; at kung paano, sa kabila ng kanilang pagtanggi satin, sila ay napakaperpekto).


Sa sandaling makita natin ang fixation para sa kung ano talaga ito, ang ideya na ang isang partikular na tao ay binibigyang sobrang halaga ay titigil sa pagiging isang gawain ng pagmamahal at debosyon. Ang fixation ay hindi isang pagpapakita ng pag-ibig, ito ay isang kasiguraduhang balakid sa paghahanap ng pag-ibig.

Ang isa pang hakbang upang ayusin ang ating sarili ay huwag sabihin sa ating sarili na hindi natin gusto ang taong ito o subukang kalimutan kung gaano tayo naaakit sa kanila. Dapat maging masinsin at tiyak kung ano ang tunay na dahilan ng atraksyon - at kung makita na ang mga katangiang hinahangaan natin ay matatagpuan din sa ibang mga taong walang kasamang mga problema na kasalukuyang dahilan kung bakit imposible ang isang kasiya-siyang relasyon.. Ang maingat na pagsisiyasat sa kung ano talaga ang gusto natin sa isang tao ay nagpapakita sa ating ang katotohanang maaari rin tayong magmahal ng iba, balintuna man ito, ngunit nakakapagpalaya.

Ang pag-unawa sa kung ano ang gusto natin sa isang tao, ang nagbibigay kasiyahan sa atin, samakatuwid ay isang sentral na hakbang na iwas fixation. Sa pamamagitan ng pagpapalakas ng ating attachment sa mga katangian, pinapahina natin ang ating attachment sa mga partikular na indibidwal. Kapag naiintindihan natin nang tama kung ano ang nakakaakit sa atin sa isang tao, tiyak na matutukoy natin ang mga katangiang mahahanap rin sa iba pang uri ng mga kapareha. Ang talagang mahal natin ay hindi ang partikular na nilalang na ito, ngunit ang mga katangiang una nating nakita sa kanila, karaniwan dahil sila ang pinaka-kapansin-pansin na mga halimbawa ng isang repositoryo ng mga ito - kung saan nagsimula ang problema dahil ang mga taong sobrang nakikita ay madalas na makaakit ng atensyon ng marami, maraming pamimilian at pagkatapos ay nasa posisyon na mag-alok lamang ng napakakaunting sukli sa atensyong natatanggap.

Ngunit sa katotohanan, ang mga katangian ay hindi dito matatagpuan. Kinakailangang pangkalahatab ang mga ito at makikita din sa ilalim ng ibang hindi gaanong halata na mga pagkukunwari - kapag alam na natin kung paano tumingin.
​

Ito ay hindi isang ehersisyo sa pagpapasuko sa atin sa kung ano ang talagang gusto natin. Ang mapagpalayang hakbang na ito ay upang makita nating ang mga minimithi natin ay matatagpuan din sa iba, hindi lang sa mapanakit na karakter kung saan alam nating kalakip ito.​

​